Als een klein etterig duveltje komt ie. Onmogelijk om hem niet te zien. Hij heet “Uit vorm”. “Running with the devil”, maar dan anders. Wat haat ik dat!
Met een flinke staat van dienst in trainingskilometers, een serieuze neiging tot ambitie en wat aardige wedstrijdresultaten kon ik het niet voorstellen. Maar toch is het gebeurd, shit happens..
Waar is het misgegaan? Al jaren aan het lopen, steeds toch wat beter, steeds wat sneller.
Mooie trainingsschema’s, mooie prestaties bij geplande wedstrijden. En na een kort herstel, dan in de overdrive tijdens de supercompensatie en op naar het volgende doel. Meestal samen met mijn dierbare loopmaatjes, om ook het sociale aspect van het loopgebeuren niet te vergeten.
Er was geen pijn, alleen enthousiasme en heel veel flow. En een kleine blessure? Gewoon niet teveel over nadenken, negeren, doorlopen en weten dat het overgaat. En dat gaat dan meestal wel weer over, weet ik.
Wat gaat er dan toch mis ? Is er een reden voor vast te stellen? En nog belangrijker, is er een remedie ? Waarom die kotspartijen tijdens de wedstrijd die ik fluitend had kunnen lopen en de schier onbedwingbare tegenzin in die lange buitenlandse wedstrijd? En de pijn tijdens het lopen, met als resultaat dan ook nog eens een matige tijd ?
Ja natuurlijk is de reden te vinden !
Voor een puike prestatie is meer nodig dan geschematiseerde trainingskilometers, vastgespeld startnummer en genoeg bananen. Het fysieke deel is slechts het buitenste deel van de prestatie. Belangrijk, maar niet genoeg.
Tussen de oren, ook daar zit een belangrijk deel van de snelle wedstrijd, de snelle 10 kilometer, de ultieme marathon. Daarbinnen in mijn hoofd moet het goed zitten, de focus gericht, geen gedonder om me heen. Ik wist het wel, maar pas toen ik van mijn hoofd echt een puinhoofd maakte, toen pas werd het echt zichtbaar:
De regen is ineens geen lekkere afkoeling meer, maar zorgt voor klotenatte voeten, teringgladde wegen en modderspatten. De wind is geen stimulans meer, maar altijd snoeihard tegen. De muziek langs te kant te hard en lelijk, het publiek ineens te weinig, staat stinkend te roken of roept oubollige jaren60-kreten. Zelfs de schoenen zijn ineens vijanden geworden die alleen maar voor blaren, blessures en schimmels zorgen. Een training laten schieten wordt schering en inslag. Het lopen geen flow meer, maar werken. Hard werken, overwerken. Overwerkt. Stomme sport.
Nondeju.
Gelukkig, de remedie is bekend. Als het hoofd weer de weg terug heeft gevonden, is de weg naar herstel geopend. Weer genieten van een training, een loopje, een verhelderend praatje tijdens een duurloop, een sprankelend sprintje met loopmaatjes, grinnikend genieten om de kwetterende kwinkslagen, een drankje of praatje na het stimulerende lopen.
Het goede nieuws: de weg omhoog is al ingeslagen.