Vrijdagochtend, 5 uur in de ochtend. De wekker gaat meedogenloos af. Met een gezonde hoeveelheid tegenzin
schuif ik de dekens weer van mij af. Snel een kort ontbijtje, vol proteïnen en vol capsules met visolie, calcium
en meer geadviseerde rommel.
Trainingskleren aan en hup naar buiten. Shit, het regent, nu al weer voor de derde dag achter elkaar.
Warming up doe ik dan maar even snel, voordat de trainingsjongens er over een half uur ook bij zijn.
Het schema voor de eerste training van vandaag is weer hard en lang. Met een gemiddelde van 19 per uur
zullen we 1,5 uur langs de dijk gaan razen. Benieuwd of de ingehuurde trainingsjongens dit gaan volhouden.
Daar zijn ze al, licht chagrijnig door het vroege uur, maar wel al klaar om mee te lopen. Na een korte groet
gaan we op pad. Het eerste half uur lopen de jongens nog vol bravoure netjes voor me. Daarna krijgen ze
het moeilijk. Sjakie, de jongen met de vette kuiten wordt langzaam witjes. Zijn tempo gaat langzaam omlaag
en het duurt niet lang voordat hij zijn ontbijt in de berm doneert aan de kwakende kikkers. Wachten doe ik niet,
daarvoor is geen tijd in het schema. Jacob, een van de andere ingehuurde jongens belt al lopend even snel
op voor een repatrierings-auto. Hij weet tenminste dat rennen en bellen best wel samen gaat. Wij rennen door.
De dijk is glibberig door de regen, de schoenen slippen af en toe weg, de haren hangen voor de ogen. De wind
lijkt mee te draaien met de dijk, constante tegenwind. Ik ketter de jongens voor me uit en roep dat ze wat
harder moeten lopen. Toptraining is er nodig, want anders haal ik de topprestaties nooit.
Watjes zijn het, als ze tegen de wind in beukend steeds wat tempo verliezen. Ik heb er genoeg van en neem
zelf dan maar de kop. De laatste 9 kilometer gaan scherp hard. De bochten worden schuin ingezet. De wind heeft
weinig vat meer op mijn snelheid. De inhuurlopers hebben adem tekort om te kunnen vloeken. Volgende keer huur
ik hardlopers in. Ze moeten blij zijn dat ze mee mogen.
Na 1,5 uur hebben we de dijk geslecht. De ophaalauto staat er weer. Snel naar huis, waar vriendin het ontbijt net
klaar heeft gezet. “eet je even gezellig mee met je kinderen?” vraagt ze nog hoopvol. Maar ik duik zwijgend mijn tobbe
in met ijskoud water om de spieren sneller te laten herstellen. Alles voor de top. Ik zal het halen.
