Het ene moment liep ik nog hard, het volgende stapte ik half op een takje en
klapte ik ongelooflijk op mijn bek en terwijl ik viel, dacht ik dat er iets
in mijn voet brak en in diezelfde paar tellen was ik bang voor het asfalt,
maar toen ik eenmaal lag, viel dat asfalt mee. Je moet het even leren
kennen, zullen we maar zeggen. Ik trok mijn schoen uit. Ik had me weleens
voorgesteld hoe ik na een zware val kwaad mijn schoen zou weggooien, zo in
een rechte lijn van me af, maar het kwam me nu maar overdreven voor, dus
deed ik mijn schoen onmiddellijk weer aan.Er waren allemaal andere lopers om mij heen.
We waren met een man of tien.’Blijf zitten’, zei iemand. Onmiddellijk opstaan, dacht ik.
‘Gelijk koelen’, zei een ander. Niks ervan, dacht ik. Doe ik niet.Dwarse reflexen werken nog.
‘Daar gaat je Berenloop’, zei iemand.’Precies, zei ik’, want dat had ik ook al bedacht.
Volgens mij ook nog terwijl ik viel. Vallen is heel goed voor je hersens. Je gaat er snel van denken.
‘Lopen jullie maar door’, zei ik tegen de andere lopers.
‘Nee, we wachten’, zeiden zij. Zo gaat die conversatie altijd.
Dus hompelde ik wat rond, regelde iemand een auto, waarop ik een poosje wachten moest,
want er was een of andere voetbalwedstrijd van Go Ahead en Feijenoord, die al het verkeer opstopte
en terwijl ik wachtte, bedacht ik dat het met die breuk wel meeviel, dat het waarschijnlijk alleen maar een verstuikinkje was.
Ik draaide wat met die voet, kromde mijn tenen en schuifelde wat heen en weer, maar toen ik wat later
thuis met mijn kont op de bank en mijn voet op een IKEA-krukje zat, begon ik er in mijn hoofd
alweer breuken, verscheuringen en ontwrichtingen van te maken.
In de verte juichte het voetbalpubliek. Zij wel.
Nu steun ik op een telescopische wandelstok.
Als ik een makkelijk stapje doe, dan denk ik, met een flinke donder tape lukt het wel, die Berenloop,
zie ik al voor me hoe ik het strand overstuif, en als het een moeizame stap is, verdwijnt die Berenloop.
Die wandelstok is made in China en hij glinstert en voelt fragiel,
zo fragiel dat ik bang ben dat hij inschuift zodra ik er te hard op steun, en
voorover klap, in een of andere groteske val. Zo’n val waar je, als het een
ander overkomt, per ongeluk om lacht. Je slaat je handen voor je mond van
schaamte en plezier.
Zo’n val lijkt me ook de perfecte metafoor voor
Europa, China en de euro en daar was ik nog net naar op zoek.
En dat is in twee secondes. Briljant. (MDH)