Na inmiddels een lidmaatschap van bijna 13 jaar en ook een bestuursfunctie als penningmeester voor bijna even lang wil ik het Daventriagevoel eens proberen te omschrijven.
Voordat ik bij de club kwam had ik zelf al samen met een vriend in 1995 mijn eerste Rotterdam Marathon gelopen. Daarna heb ik in 1996 de London marathon gelopen met dezelfde schema’s uit een boekje van de Nederlandse Hartstichting en aanvulling van mijn ervaringsdeskundige broer André.
Dit waren beide geweldige ervaringen, alleen al om de evenementen, maar sportief viel het nog niet erg mee.
Mijn derde marathon, de tweede keer Rotterdam wilde ik toch wat professioneler aanpakken.
Het was de aanleiding voor mij om lid te worden van Daventria. Dat was meteen al baantraining op maandag en de wegatletiektraining op woensdag. In deze twee verschillende groepen voelde ik me al snel thuis. Het gevoel erbij te horen was er in beide groepen. Al snel gingen de prestaties vooruit maar door een griepje tussendoor en een toch wat te korte tijd voor een echt goede voorbereiding ging Rotterdam 1998 nog niet naar wens. Wel was de eindtijd weer een paar minuten korter.
Na de training weer opgepakt te hebben had ik nog steeds het gevoel dat er meer inzat. Ik besloot datzelfde jaar mijn vierde poging te doen en schreef me in voor de marathon van Amsterdam.
Ook hier liep ik weer meer dan tien minuten van mijn voorgaande tijd af maar nog steeds was 3.36 niet mijn gehoopte eindtijd.
Inmiddels hadden we met de wegatletiekgroep besloten dat we in 1999 samen de marathon van Berlijn zouden gaan lopen. Dit betekende voor mij de kans om eindelijk mijn sportieve doelstelling te halen. Bijna een jaar kon ik samen met mijn loopmaatjes hiernaar toe werken. Het Daventriagevoel werd steeds sterker door dit gezamenlijke doel. Ook alle loopjes in de voorbereiding, waar Daventria steeds vertegenwoordigd was en ook onze trainer Henk Mentink zich vaak liet zien, droegen hieraan bij. Dit gevoel heeft mij zeker geholpen om in 1999 mijn sportieve hoogtepunt te behalen in Berlijn. Met een eindtijd van 3.03.35 liep ik meer dan een half uur van mijn tot dan beste tijd af.
Het Daventriagevoel was voor mij daarmee definitief en is de jaren daarna gebleven. Ik kom er steeds meer achter dat ook bij mindere prestaties dat gevoel niet meer weggaat. Daventria voelt als een grote familie en het is nog steeds goed om daarvan deel uit te mogen maken.