Hardlopen is een prachtige sport, behalve wanneer de blessures toeslaan en de oorzaak en oplossing onvindbaar lijken. Voor je het weet loop je een jaar rondjes in de ‘doorverwijscarrousel’ voor geblesseerde lopers.
Ronde nr 1 (maart 2010): bij de lange duurloop begint mijn rechter hamstring (aanhechting) wat te zeuren. Vast wat overbelast, een beetje uitrusten en lekker doortrainen. Helaas, de hamstring wordt een continu zeurend onderdeel. Wanneer een half uurtje op een stoel zitten al pijnlijk wordt is het tijd voor de eerste specialist: de fysiotherapeut. Zo’n 10 behandelingen later is mijn lichaam flink opgerekt, mijn verzekerde bedrag opgebruikt en de hamstring nog steeds zeurende.
Ronde nr 2: de manueel therapeut. Deze keer niet rekken, maar kraken en met succes! Een kleine bekkenscheefstand wordt verholpen en na een keer of vijf van top tot teen te zijn gekraakt, draaf ik weer gelukkig mijn rondjes over de atletiekbaan. Helaas van korte duur… Na een paar keer trainen, laat deze keer de linker hamstring van zich horen. Als ook rust en nog wat kraken niet wil baten is het tijd voor ronde nummer 3.
Ronde nr 3: shock wave therapie, lees: ‘marteling’ met hoge luchtdruk. Resultaat van een paar weken behandeling is een bloeduitstorting en het vermoeden dat de oorzaak voor de blessure toch niet in spier of aanhechting zit, maar ergens in de rug. Deze ronde eindigt dan ook met een verwijzing naar de huisarts en een mogelijke diagnose van spondylolisthesis (scheef zittende wervel, mooi scrabble woord!).
Ronde nr 4: röntgen foto’s. De huisarts deelt het vermoeden van een oorzaak in de rug en daarmee gaat deze vierde ronde richting het ziekenhuis voor foto’s. Twee weken later volgt de uitslag dat mijn rug er perfect uit ziet. Natuurlijk leuk om te weten, maar helaas geen uitweg uit de carrousel.
Ronde nr 5: de reumatoloog?!?. De huisarts weet het eigenlijk ook niet meer en komt niet verder dan constatering van hyperlaxabiliteit (= flexibele gewrichten), zo leer je nog eens wat over jezelf… De verrassende doorverwijzing voor deze ronde is de reumatoloog. Blijkbaar het tussenstation voor vage gevallen. Gelukkig een snel gepasseerd station; ik word helemaal goed gekeurd. Als fijne afsluiting van deze ronde door naar het lab voor een aantal buisjes bloed en wat tests voor de zekerheid. En laat ik nu net een enorme hekel aan bloed prikken hebben…
Pauze. Na vijf rondes ben ik het zat. Verbeeld ik mij die blessure of zo? Na een aantal weken niet lopen zijn de klachten nauwelijks meer te merken en start ik vol goede moed aan beginnersschema II. Twee weken lang leef ik in de waan dat het goed gaat en ik weer gewoon op kan bouwen, maar dan meldt mijn hamstring zich weer. Nog een paar weken train ik eigenwijs door; steeds langer lopen en weer steeds meer last… Tijd voor de volgende ronde.
Ronde nr 6: de sportarts. Die moet het toch weten of niet? Voor de zoveelste keer van top tot teen onderzocht met als conclusie dat ik best wel oké in elkaar zit. Maar ja, dat wilde ik deze keer eigenlijk niet horen. Een half uur later sta ik weer buiten met de boodschap: ‘ga maar naar de chiropractor, doe 6 weken lang veel stabiliteitsoefeningen en kom maar weer terug als het niet helpt’.
Ronde nr 7 (maart 2011): de chiropractor. Deze maand gaat ronde 7 van start en ik vind eigenlijk nummer 7 wel een heel mooi getal om de carrousel mee af te sluiten!