Als ‘professionele aanmoediger’ vertrek ik afgelopen vrijdag met een bus vol afgetrainde en energieke lopers naar Berlijn. Gelukkig ben ik niet de enige begeleider die onze mannen en vrouwen van Daventria een hart onder de riem gaat steken.
Op de dag van de marathon is de spanning in de bus voelbaar. Iedereen in de bus heeft allang een streeftijd bepaald en naar aanleiding van deze doelstelling wordt het scoren of balen.
Met verbazing word ik ingevoerd in de codes die horen bij een marathon lopen. Vreemde zakjes worden vakkundig bevestigd aan de binnenkant van de hardbroekjes met achterover gedrukte speldjes van het naaisetje van het hotel. De inhoud van deze zakjes blijkt een soort gel. “Gek,” denk ik, “zijn die marathonlopers dan zo ijdel dat hun haar tijdens de loop helemaal perfect moet zitten? Is dat voor de camera’s of voor de mensen langs de weg?” Maar ik heb het helemaal mis. Deze gel is om op te eten! Een mierzoet, vloeibaar en zeer calorierijk goedje, dat je onder het lopen tot je neemt. Het blijkt namelijk erg lastig om te eten tijdens het hardlopen. Ondertussen verbruik je zoveel calorieën dat je toch moet eten tijdens het lopen om het vol te blijven houden. Deze vloeibare variant is daarom een handige uitkomst. Bovendien staat gewoon lopen gelijk aan de grootste vijand van de marathonloper, namelijk tijdverlies. Alles draait om een snelle tijd en alles wordt daarvoor “in de broek genaaid”.
Onderweg naar de start trommelt de één zenuwachtig met de vingers op de maat van zijn i-pod muziek. De ander probeert de spanning met veel grapjes te omzeilen. Nog snel worden de laatste strategieën voor de beste kansen uitgewisseld en de laatste startnummers worden op de t-shirts aangebracht. Dan stopt de bus en het wachten in de startvakken begint.
Wij begeleiders spoeden ons via de S-Bahn naar de zwaaiplek halverwege de marathon. We kregen een keurig namenlijstje mee wanneer de lopers ongeveer verwacht werden op de 20 kilometerplek. Wel handig als je weet naar wie je moet uitkijken…
Ondanks de Daventriavlag zien maar weinig lopers ons. Op een bepaald moment lijkt het net een menselijke colonne van mieren die razendsnel voorbij gaat. Het regent hard en alle paraplu’s belemmeren het uitzicht. Gelukkig hebben wij uiteindelijk bijna iedereen gezien en aangemoedigd natuurlijk!
Het weerzien bij de bus is heel bijzonder. De dikke zware plakken aan een lint in de kleuren van de Duitse vlag vormen een mooie trofee. Elke eigenaar van zo’n medaille wordt daarmee uitbundig gefeliciteerd. De één heeft een goede tijd neergezet en is tevreden, de ander wat minder, maar iedereen heeft de marathon uitgelopen. Toch bijzonder gezien het slechte weer, dus complimenten voor de dames en heren hardlopers!
Het behaalde succes moet natuurlijk uitgebreid gevierd worden. Na de rust en een heerlijk bad in het hotel brengt chauffeur Bart ons ’s avonds naar de stad om een hapje te eten. De terugreis moeten we zelf regelen, want Bart had ons ’s ochtends al om 6.45 naar de start gereden. Door het rijtijdenbesluit kunnen we wel heen, maar niet terug met onze vertrouwde bus.
Naarmate de avond vordert veranderen onze struise trotse lopers steeds meer in krakkemikkige ouden van dagen. In een soort pinguïnloopje verplaatsen ze zich met een hoop “Oohh’s en Ahhh’s”. Gelukkig kunnen we een taxi regelen, want op deze manier nog 5 kilometer naar het hotel lopen, dat zou geen pretje zijn. Om bij de taxi te komen moesten wel de trappen omhoog getrotseerd worden. Het was net alsof ze pas bevallen waren!
Op de terugweg wordt ook nog hard gelachen. Niet te hard, want de lopers zijn nog behoorlijk stram. Op een bepaald moment pauzeren we even om reisorganisator Gerard ter Beek in onze bus te ontvangen. Een paar mannen maken van de gelegenheid gebruik om de nabijgelegen boompjes van water te voorzien. Als Gerard zijn woordje heeft gedaan, maakt Bart aanstalten om richting eindpunt te vertrekken. Terwijl hij optrekt wordt er hard “Stop” in de bus geroepen. Bart is de piesende mannen vergeten. Je kunt je wel voorstellen hoe die verbaasde mannen “hard” gelopen hebben om alsnog de bus naar huis te halen!
