Na een prachtige marathon, aangemoedigd door duizenden Rotterdammers zeer tevreden geëindigd in 3.06.02. Geen pr meer, die tijd is geweest, maar toch nog 5e in mijn categorie V45, waarvan 2e Nederlandse en bovenal lekker gelopen.
Gemiddeld tempo 13.6 km/u, 4.25 min/km. Vanuit nota bene startvak A; ik was nog wel teleurgesteld uit wave 1 te moeten starten, na de toegenomen strenge regels. In Berlijn had ik met 3.02 net 2 minuten te langzaam gelopen voor startvak C. Maar we konden zo legaal doorlopen naar A. Daarbij wel rekening houdend met de snellere atleten voor ons. Na het bekende “You’ll never walk alone” van Lee Towers op de hoogwerker, wat dit jaar, terwijl ik er vlakbij stond, best luider had gemogen, het verlossende kanonschot. En daar gingen we met zo’n 14.000 man, ons groepje uit Deventer, bestaande uit Hester, Arnold, Ronald, Johan en Xylander al na zo’n 20 seconden, over de matten.
Meteen slalommend door de langzame lopers, waarom staan die mensen vooraan?, over de Erasmusbrug naar zuid. De eerste 14 km wat te snel gelopen, in 1 uur, mee in de flow met de 3.00 Pacers. Daarna met een plotsklaps stekende pijn onder de voetzool heel even gedacht te moeten uitstappen. Gelukkig verdween, na iets tempo te drukken, na zo’n 3 km. de pijn net zo snel weer. Toen, in mijn eigen ritme gekomen, van 13.6 km/u, langs De Kuip en Ahoy, de tweede 14 km in 1.01.30. En daar was de Erasmusbrug al weer in zicht en wist ik dat ik ‘m en weer ging uitlopen en ook wel binnen de 3.10. Over de brug, aangemoedigd met ‘hup Irene’ door duizenden enthousiaste Rotterdammers. Wat fijn als vrouw te lopen in een mannenveld, met de naam op het startnummer. Dank jullie wel Rotterdam.
Onder de kubuswoningen door, door de tunnel waar de opzwepende trommels ons loopritme opvoerden, hoorde ik de helikopter al en wist dat de eerste loper aan zijn laatste kilometer begon. Kimutai won in 2.06.04. En ik begon aan mijn laatste uur. Erg leuk de paar kilometer waar je elkaar passeert. De toppers richting finish en ik naar het Kralingse bos. Lekker even in de schaduw lopend, het was nu erg warm. Ik begon nu heel veel lopers te passeren. Dat werkte wel positief, voor mij dan. Inmiddels misselijk van de gelletjes en sportdrank, mezelf dwingend, rennend over de bekertjes en sponzen, tot nog wat vocht en suikers. De verzorging was optimaal. Op naar het 35 km. punt, het tempo er met moeite in houdend. Ik praat mezelf altijd maar in dat als ik doorloop ik er ook eerder ben. Door naar de 39 km. waar we de ronde rond de Kralingse plas er op hebben zitten, zwaaiend na loopmaatje Xylander die er relaxed lopend zojuist aan begon en vervolgens aftellend tot km 40. De klok stond op 2.56. De laatste drankpost negerend, nergens meer voor nodig. Nog 1 maal rechtaf slaan en een versnelling inzettend, op voor de laatste kilometer over de Coolsingel, omringd door dikke rijen publiek. Wat was dat genieten ondanks de nu verzuurde quadriceps, aftellend per 100 meter tot ik de verlossende finish zag. En met 3.06.02 over de matten rende.
Na drie minuten volgde loopmaatje Ronald (pr). Hester in 3.18 (pr) gevolgd door haas Arnold, die even zn maag moest legen. Johan kwam ons alweer hersteld (een mooie 2.42) tegemoet. En later Xylander, ongetraind in 3.40.
Op naar Deventer naar Davo waar we met onze IJssellopers een biertje gaan drinken op alle presaties.
En nu de dag later kijk ik met ietwat stramme bovenbenen, tevreden terug op een mooie marathon.
Irene
