Het begon op 4 november 2012, een paar dagen daarvoor vierde ik mijn 50ste verjaardag.
Op Terschelling ging ik meedoen aan de halve marathon van de Berenloop, voor het eerst in mijn nieuwe leeftijdscategorie M50. De meeste mensen vinden het vervelend om de grens te passeren van de 30, 40 en 50 jaar, ik ben een uitzondering. Ik kon niet wachten op de dag dat ik 40 zou worden en nu dan dus 50, weer een van de jongsten in mijn categorie.
De Waddeneilanden zijn mijn favoriete vakantiebestemming. Vanwege de rust, het vaak droge weer, lange fietstochten door de prachtige natuur, hardlopen op het strand en door de duinen, het uitzicht over de Waddenzee, geen files, kortom de hele sfeer die op die eilanden heerst. Gelukkig niet geplaagd door een blessure, wat bij mij redelijk gebruikelijk is, was ik voor de Berenloop op tijd weer fit en werd ik 1ste bij de M50, doel bereikt! Dat leverde mij behalve eeuwige roem ook nog een mooie beker op.
Anderhalf jaar later tijdens een weekje op Ameland vroeg iemand mij of ik nog mee ging doen aan de prestatieloop die georganiseerd werd door het activiteitenteam van camping Boomhiemke.
Ach, waarom ook niet, ik ben er toch, het is bovendien een mooie afsluiting van de vakantie. Als winnaar van de 10 km werd mij weer een beker overhandigd, dat was nummer twee. Heee, dacht ik, dat is leuk, nog een beker. Er zijn op de andere Waddeneilanden toch ook wedstrijden? Dan wordt dat mijn missie: scoren op de wadden, van elk eiland een beker mee naar huis nemen.
Nummer drie, de Adventure Run Ameland, 12 december 2012, ging weer zoals gepland: net op tijd hersteld van een blessure werd ik 2de bij de M50 en won weer een beker. Of nee, geen beker, dit keer had de organisatie design koffielepels met het wedstrijdlogo als prijs. Ook leuk natuurlijk want die heeft niemand, een collectors item!
Op naar nummer vier, de 10 Engelse mijl van de Monnikenloop op Schiermonnikoog. De voorbereiding lijkt op die van Ameland, net op tijd weer hersteld van een blessure, maar nu met erg weinig kilometers in de benen. We maken er weer een kleine vakantie van, twee overnachtingen in een wel heel erg leuk en knus klein huisje waar we al eerder zijn geweest.
Net als alle wedstrijden op de eilanden is het een zwaar parcours, over kronkelende, stijgende en dalende soms steile schelpenpaden, duinen, strand en winderige dijken. Het gaat goed, de achillespees is tijdens de loop wel gevoelig maar wordt niet pijnlijk. De volgende dag pas. Kleine domper op de feestvreugde. Nog een kleine domper: de organisatie heeft besloten, voor het eerst dit jaar, om alleen prijzen uit te reiken aan de nummers een, twee en drie overall. Ik eindig als 6de overall en 3de bij de M50. Vorig jaar zou dat nog een prijs op hebben geleverd, dit jaar niet. Zonder blessure en een betere voorbereiding had ik 2de kunnen worden. Nou ja, volgend jaar maar weer proberen. Als de trieste nieuwsberichten uit de hele wereld tot mij doordringen komt het besef dat ik niets te klagen heb.
Met mijn nieuwe sportsteunzooltjes, aangemeten op Papendal, moeten (hoop ik) de blessures binnenkort tot het verleden behoren en kan ik mij weer richten op de vele leuke wedstrijden die ik nog in gedachten heb.
Voor nummer vijf, de Texel halve marathon op 25 augustus met de unieke start vanaf de boot, heb ik mij op tijd ingeschreven. Vorig jaar was ik te laat, maar dat was niet erg want ik had toch niet mee kunnen doen. Inderdaad…. geblesseerd. Dan staan er nog op het programma de halve marathon van de Waal (Texel), rondje Texel, de Stortemelk halve marathon van Vlieland en toch ook nog een keer de Monnikenloop.
Als die lopen een beker opleveren is mijn missie volbracht, of zal ik nog meedoen aan de andere afstanden waar je bij die wedstrijden ook aan mee kan doen? Die optie blijft open…
Paul Valk
