post

Verslag Goretex TransAlpineRun 2010

Adriaan van den Eelaart doet verslag van een “adembenemend wedstrijdje zachtlopen”

We hadden gekozen om met de camper te reizen en niet in een hotel of het kamp van de organisatie te gebruiken. De dames rijden de camper van plaats, naar plaats en wij lopen. Achteraf gezien geen slechte keuze maar niet ideaal. Ideaal is elke nacht slapen in een hotel vlak bij start en finish. Helaas brengt dat ook kosten mee, de camper was daarom ook de beste oplossing.

We waren samen met het team van Jan Strijker en Wim Bleker. Toen we aankwamen bleek dat Wim niet goed was. Wim heeft de eerste etappe gelopen en daarna wegens ziekte moeten opgeven. Op het moment dat ik dit schrijf is Wim nog steeds in het ziekenhuis in Italië en gaat het niet goed met hem door een virus dat hem al weken in het ziekenhuis houdt. Ik hoop heel erg dat het snel beter gaat.

Dag 1:

Mark en ik zijn allebei erg onder de indruk, we starten vandaag pas om 11:00, die luxe zullen we nog een keer hebben, hierna is het steeds om 8:00 en meestal zelfs om 7:00. We hebben er erg veel zin in en hebben allebei een angst voor wat komen gaat. Kunnen we dit wel? Ook zijn we bang teveel als een stel jonge honden te keer te gaan in het begin om later onszelf flink tegen te komen. Vandaag is moeten we 36km lopen en niet al te veel hoogte meters. Zoals de organisatie bij de dagelijkse bespreking aangeeft, ‘gemütlich’. Het gaat ook heerlijk, allebei genieten we, hoewel het modderig is die dag. Als we op het hoogste punt staan, kunnen we het niet laten om dat als een overwinning te vieren. Iedereen is ook heel vrolijk en gaat letterlijk zingend naar boven. We denken de afdaling alleen nog maar ‘ff’ naar beneden te gaan, al weten we dat het steil wordt. Het blijkt amper een pad te zijn en vrijwel recht naar beneden te gaan. Hoewel het bij vlagen toch wel oppassen is, voel ik mij redelijk thuis. Mark heeft meer moeite, ook door zijn liesbreuk operatie een aantal weken ervoor zorgt voor wat pijn. Voor ons beide is het in ieder geval niet iets wat van nature gaat. Er komen spanjaarden op een gegeven moment voorbij die er een sprint van maken en ook nog de macht hebben om met de twee benen in lucht de hakken te klikken. Onwaarschijnlijk. Het was een mooie dag met een plek aan de bovenkant van de middenmoot.

Dag 2:

De eerste dag die serieus begint te worden. Vanaf het begin knalt het omhoog, door ons goede lopen mogen we in het tweede vak starten en als het over zo een klein paadje omhoog gaat, is het prettig met de snelle mensen te mogen klimmen. Helaas zal ook een van de gebroeders Heemstede uitvallen door een knie blessure. Zijn broer loopt die dag met ons mee. Maar wat is het weer een mooie dag. We worden ook voor het eerst geconfronteerd met de geweldige mensen die meedoen. We zien een vrouw met aan een elastiek erachter een man met zijn knieën in verband en tape. Ze trekt hem gewoon naar boven en loopt ons gewoon voorbij. Later zullen we haar ‘het beest’ noemen.

Dag 3:

De langste etappen. Met ruim 46 km en de meeste hoogte meters en niet meer te vergeten ook in de afdaling, hebben we wel angst voor deze dag. Het is bijna, als we dit goed doen, lopen we hem uit. Het blijkt ook een slagveld te worden, er vallen veel mensen uit. Maar wij hebben ook problemen, ik heb de hele dag maagkrampen. Maar de toch is onbeschrijfelijk. We lopen lang over kleine padjes over een bergkam. Wat een prachtig uitzicht.

Dag 4:

Ruim 43 km vandaag. Het is raar hoe je anders over afstanden gaat denken. Deze doen we “ff” na gister. Het blijkt voor een lange strijd te worden. Hoewel is lekker loop, omdat ik geen krampen meer heb, heeft Mark bij de eerste klim veel problemen. Ik laat hem voor me lopen om hem in de gaten te kunnen houden en ook om hem het gevoel te geven dat hij niet tekort doet en zijn eigen tempo bepaald. Al snel komt hij daardoor weer in zijn ritme. Door mijn goede dag heb ik de tijd om echt te genieten. We gaan vandaag over het hoogste punt van de tocht Italië binnen. In de sneeuw, veel wind, koud, maar wat onwaarschijnlijk mooi en ruig. Het landschap veranderd ook, het lijkt ruiger.

Dag 5:

Deze zou de kortste moeten worden met ruim 29km, maar door een aardverschuiving moeten we 5 km omlopen en 300 meer hoogtemeters verwerken. Deze wordt voor mij het afdalen steeds zwaarder. Ik stap een paar keer verkeerd waardoor het lijkt alsof ik een harde stop in mijn maag krijg en moet echt even bijkomen. Volgen keer meer op het afdalen trainen en de overgang. Hiermee kunnen we nog veel tijd mee winnen. Ook nu weer een etappe om te smullen. Langs een prachtige grote waterval, mooie paden en weer dat ruige Italiaanse landschap.

Dag 6:

Wat een waardeloze etappe, ik heb van ellende ook geen foto’s gemaakt. Het was ook ijzig stil onderweg. Iedereen baalde. We liepen een lang over een asfalt weg en zelfs stukken langs een grote weg. Toen we eenmaal in het bos kwamen en ook weer begonnen te klimmen, was iedereen weer aan het zingen en juichen. Het enigste wat mij is bijgebleven is dat ik door het vele asfalt langzaam last kreeg van mijn knie. Waardeloos.

Dag 7:

Maak me echt zorgen over mijn knie het eerste stuk is weer vlak en relatief saai. Mooi bos, maar vlak is ineens niet mooi meer. We zijn verwend denk ik. Het feit dat onderweg de koeien met ons mee hardlopen, doet maar weinig van de mentale strijd af. Ik moet ook voor het eerst ook echt de mentale strijd aan. Precies op het goede punt begint de klim. Ook nu weer zie je ineens weer glimlachende mensen. Het landschap veranderd ook nu weer, we zitten nog steeds even hoog als eerst maar nu zie je geen spatje sneeuw meer. De Dolomieten. Ook hier weer kijken Mark en ik onze ogen uit, wat een macht straalt dit allemaal uit. Ik heb het duidelijker nu moeilijker dan Mark. Hij was al de betere klimmer van ons twee, maar nu kan hij rustig nog even eten voor ik boven ben. Hij maakt zelfs nog even tijd om een liedje voor mij voor de camera te zingen.

Dag 8:

De laatste dag, al moet ik kruipen, ik zal hem halen. We hoeven “maar” ruim 33 km. Het is vreemd hoe deze afstand ineens kort lijkt. We hebben het afgelopen dagen erg goed gedaan in het klassement, maar deze dag willen we vooral genieten. Voor mijn gevoel hebben veel mensen opgegeven dit jaar, maar lopen nog redelijk. Ik loop zeker niet soepel meer, ik voel mij verkouden en merk dat ik misschien ziek ga worden. Ook Mark begint nu goed zijn liesbreuk plek te voelen bij het afdalen. De laatste 5 km zijn echt een martelgang, we willen van de pijn af. Pas als we de finish zien is alles weer over en weten we toch nog een feestje ervan te maken. Als we ook over de finish zijn voelen we ons ook meteen een stuk beter en wordt het prestatiebiertje met liefde opgedronken.

Ik kan iedereen deze toch aanraden. Ik denk ook dat iedereen deze toch met de juiste training prima kan volbrengen. Het klinkt misschien allemaal lang, ver en hoog. Maar uiteindelijk valt het allemaal wel mee, het hoeft niet allemaal hard. Je moet vooral genieten, want het is vooral een tocht door een van de mooiste hardloop gebieden ter wereld. Dat zou iedereen een keer gezien moeten hebben.

 

 

 

Geef een reactie