Jacintha had eindelijk het besluit genomen. Na de altijd beruchte zomerse barbeques hing haar buik weer zwabberend over de rand van haar spijkerbroek. Haar moeder had haar al een paar keer misprijzend aangekeken tijdens haar laatste verjaardag en gevraagd of ze te kleine kleding had gekocht. Het kreng!
Maar ook haar collegaatje Liset had al een paar keer voorzichtige opmerkingen gemaakt naar haar, waardoor het toch wel hoog tijd werd. Tijd voor actie.
Een klein artikeltje in de krant had haar aandacht getrokken. De plaatselijke atletiekvereniging begon met een starterscursus, speciaal voor mensen die nog niet zo vaak hadden gelopen. Dat leek haar wel wat. Lekker anoniem en hopelijk werd haar figuur er een stuk beter door. Inschrijven dan maar via de website. Brrr wat een boel foto’s van afgetrainde slanke mensen.
Hirco checkte op zijn hardlopershorloge het trainingsschema voor die avond. 7 keer een800 meterstevig doorrennen en 30 seconden rust tussendoor. Daarmee zat hij redelijk op koers om eindelijk een 33 minuten te lopen op de10 kilometer. Daar was hij nu al een paar jaar voor aan het trainen. Zijn relatie was al een jaar afgelopen, zij hield alleen van zijn geld. Jammer maar helaas. Meer tijd om te trainen.
Een beetje zenuwachtig kwam Jacintha aan bij het atletiekcomplex. Ze had een joggingbroek kunnen vinden in de kast, gymschoenen van lang geleden aan haar voeten gedaan en een slobbertrui aangetrokken die iets te veel wasbeurten had gehad. Dat had haar wel wat geleken, maar ze kon wel door de grond zakken van ellende toen ze de mede-cursisten zag staan. Snelle strakke broeken, fluorescerende shirts en blinkende hardloopschoenen. Op de 400-meter-atletiekbaan werd hard gelopen door snelle mannen en een enkele snelle vrouw.
Hirco voelde in de derde ronde van zijn training dat de vaart er goed in ging zitten. Hij scheurde hard door de bochten, geconcentreerd op zijn techniek. Zijn linkerschouder moest meer ontspannen blijven, had zijn trainer al een paar keer geschreeuwd. Hirco beweerde altijd dat dit kwam door de binnenbochten van de atletiekbaan, maar zijn trainer vond dat hij gewoon beter zijn best moest doen. In zijn ooghoek zag hij even wat drukte ontstaan bij het clubhuis, dat waren vast de nieuwelingen die dadelijk de baan gingen vervuilen.
De trainster van de starterscursus riep iedereen bij elkaar en begon met de uitleg. Nu was er geen weg meer terug. Jacintha ging zo ver mogelijk achteraan staan, maar nam zich wel voor om echt mee te gaan doen. Daarvoor was ze immers gekomen. De eerste oefening was gelukkig eenvoudig. Één minuutje dribbelen, en dan weer rust. Dat moest wel gaan lukken. Met de hele groep stapten de cursisten voorzichtig op de rode atletiekbaan. Na het fluitje van de trainster zette de gemêleerde groep zich in beweging.
“Fuck!” Hirco zag de groep cursisten de baan oplopen, net terwijl hij nog in zijn 5e ronde bezig was. En die sufkoppen hielden vast geen rekening met de echte atleten !
Ja hoor, de binnenbaan stroomde vol met sukkelende cursisten. Hirco botste nog net tegen de achterste lopers aan, die verschrikt omkeken. Daar ging zijn training. Met een chagrijnig gezicht liep Hirco naar de kleedkamer voor een extra jack. Dan maar even uitlopen. Dit werd niks meer vandaag.
Ojee, daar ging het gelijk al mis. Ze liep nog geen 50 meter of ze had de eerste boze atleet al in haar nek. Natuurlijk had ze niet opgelet, het was al spannend genoeg. Dus ze schrok zich een hoedje toen er opeens een grote snelle man tegen haar aan botste. Ze kon wel door de grond zakken. De rest van de avond ging snel voorbij, maar door het incident voelde ze zich niet prettig. Toen ze na de cursus snel naar huis ging, zag ze hem nog even staan. Moest ze nog een keer sorry zeggen? Toch maar niet, veel te eng.
Een week later nam Hirco zijn voorzorgsmaatregelen. Toen hij zag dat de tweede cursusavond bijna ging beginnen, liep hij snel naar de trainster en vroeg nadrukkelijk ervoor te zorgen dat de binnenste baan van de atletiekbaan vrij bleef voor de snelle lopers. “Dat hoorde zo”, zei hij. Ze zou het proberen, was de kleine belofte. Hirco zag dat hij werd aangestaard door de groep. Uit bewondering of smalend ? Hij wist het niet.
Jacintha had zich beter voorbereid deze tweede les. De gympen waren vervangen door hardloopschoenen, die ze de afgelopen week ook al 2 keer had uitgeprobeerd. Ze luisterde mee met de berispende vraag van de lange atleet. Ze voelde zich aangesproken en zou deze keer beter opletten. Het lopen ging best wel goed deze keer. Jacintha voelde zich al een beetje fitter worden. De snelle blonde atleet, Hirco heette hij, had ze opvangen, zoefde meerdere keren langs haar heen. Mooie billen, dacht ze stiekem. Na de training meldde de trainster dat volgende week een vervanger de training zou verzorgen. Ze wist nog niet wie dat zou zijn.
Jacintha had stille hoop….
Een week later liep Hirco weer rond op de trainingsbaan, maar deze keer in een andere functie. Hij was immers gevraagd om een training te geven aan de nieuwelingen. “Vooruit dan maar”, had hij gezegd. Hij zou ze eens echt laten werken!
De groep stond al klaar bij de ingang, toen hij zijn rondje afsloot en naar hen toeliep.
“Mag ik even jullie aandacht!”, riep hij met zijn zware stem. “Ik ga jullie deze week les geven, dus kom maar met mij mee”. Hij herkende het meisje met de bruine krullen waar hij de eerste keer tegenaan was gebotst. Deze keer had ze echte hardloopkleren aangetrokken, waardoor ze er een stuk beter uitzag. Bij de les blijven, Hircootje, dacht hij en begon met de training.
Jacintha zag dat Hirco even onderzoekend naar haar had gekeken. Ze was even teleurgesteld dat ze geen oogcontact hadden gehad, maar ze was blij dat ze nu iets flitsender was gekleed. En die hangende buik kon ze al wat beter strak houden, ook wel geholpen door die strakke loperskleding. Ze zou haar best gaan doen deze avond, dat was wel duidelijk !
De eerste oefeningen van Hirco waren een stuk moeilijker dan eerder. Pffff, haast onbegrijpelijk, vond ze. Met rode konen en licht zwetend probeerde ze toch alles goed mee te doen. O jee, daar kwam Hirco al naar haar toe !
“Lukt het?”vroeg hij met zijn zware stem aan haar. “Gaat wel”, piepte ze nerveus. Ze durfde hem nauwelijks aan te kijken. Hij glimlachte vriendelijk en liep naar de volgende. “Shit, dat was je kans”, dacht ze. “Dank je”, riep ze nog na.
Best aardig meisje, dacht Hirco na de training. Hij keek quasi toevallig even naar haar. Ze was de cooling-down-oefeningen aan het doen, waardoor haar mooie vormen nog duidelijker zichtbaar waren. “Prettige avond allemaal, tot een volgende keer”, zei hij, terwijl hij langs de groep liep, terloops even zijn hand over haar schouder laten glijden. “Goed getraind”. En met een glimlach liep hij naar zijn fiets. Dat Jacintha met vuurrode wangen hem nakeek, voelde hij meer dan dat hij het zag.
Jacintha liep de week daarop fluitend en glimlachend naar de training. Ze had extra hard geoefend, geen vette hap gegeten en zich een beetje opgemaakt voor de training. Zou hij er weer zijn ?
Ze zag hem staan. Gelukkig. Hij glimlachte even naar haar en stak zijn hand op naar haar. Wow, ze kreeg lichte kriebels in haar buik. Ze glimlachte terug en ging zelfverzekerd de inlooprondjes lopen. En kijk nou, wie kwam naast haar lopen….
“Hoi Jacintha, alles goed?”, vroeg hij vriendelijk. “Zal ik even mee inlopen?” “Tuurlijk”, stamelde Jacintha en probeerde zo goed mogelijk rechtop te lopen.
Na het eerste rondje begon ze ook te praten tegen hem. Eerst nog aarzelend, maar al gauw liepen ze samen kletsend de resterende 400meter-rondjes.
Op het eind van de training stond Hirco “toevallig” nog even te rekken en te strekken. “Kom je boven nog even wat drinken?” vroeg hij. “Goed plan”, antwoordde Jacintha, “kan ik even bijkomen”.
En in het clubhuis zaten ze gezellig samen een sportdrankje te drinken, zij vragend naar zijn snelle wedstrijden, grote sporthorloge en naar zijn tips. Hij rustig antwoordend en vragen over haar werk als makelaar, haar woning, haar loopambitie. Het gesprek liep zo vanzelf alsof ze elkaar al heel lang kenden. En zijn vraag om samen naar haar huis te fietsen was ook heel normaal. De vlinders schoten door haar buik….
Met een voorzichtige kus nam hij afscheid van haar. “Tot gauw!”, zei hij zacht.
“Jeehoo”, dacht Jacintha. Dat lopen zo leuk kan zijn…..
